Trots

Na een drukke dag.

Feestjes zijn druk en kosten veel energie, maar een verjaardag is natuurlijk een bijzondere gebeurtenis, daarom is de tuin mooi gemaakt, en met het bezoek is er gezellig taart gegeten, hapjes gingen rond, een buffet gemaakt en hier en daar werd gezellig gepraat en gedronken. Toch was er de hele dag al een spanning in mij, een verlangen om met mijn lief te spelen en samen te genieten van elkaar, de paddels die pas gemaakt zijn en waar als de jongelui aan het eind van de avond weg gaan ruimte zal zijn om samen te kunnen genieten. Toen de jeugd het plaatselijke uitgaansgebied was gaan bevolken was er tijd, tijd om even rustig dingen te doen waar we de rest van de dag nog niet aan toe gekomen waren. Even achter de computer, even bijlezen, even gewoon rust en ontspanning.

Ergens aan het eind van de avond gaf ik aan dat ik mij in kon denken dat MisTique nu te moe was en dat ik daar natuurlijk alle begrip voor had. Juist toen ik dat aan het vertellen was keek ze mij aan en zei dat ze de computer aan het afsluiten was om naar boven te gaan en samen te willen genieten van even het huis alleen, en daarin ook de ruimte om meer geluid te kunnen maken.

De hele dag droeg ze een mooie sierlijke vrouwelijke jurk en ze vroeg of die voldeed. Heel eerlijk? Ik was bang dat hij beschadigen zou in de fijnheid van de stof en de stroken en vertelde dat ik wilde dat ze iets anders aan zou doen, geen richtlijn, geen rollenspel, maar spontaan. Ik weet dat ze een hele lelijke onderbroek heeft met een neonroze achterkant. Nu, die had ze, samen met een wit kanten topje aangetrokken en ze zat keurig op haar houten bankje te wachten toen ik boven kwam.

Nog even druk in mijn hoofd met de afgelopen dag, schoot ik wel gelijk in de lach, en toen ik haar op liet staan koesterde ik op een pijnlijke manier haar borsten. Het mooie geluid van een zachte grom kwam gelijk uit haar keel. Over de stof van haar kanten top zette ik een paar tepelklemmen op haar borsten, misschien had ik dat even nodig om meer bij de hardheid in mijzelf te komen. Even liet ik MisTique weer zitten op haar bankje, pakte de paddels, een cane en een leren plak in de vorm van een handje. Ik zette haar naast mijn nieuwe stoel, waar ik heel trots op ben, en ging op de leuning zitten en als opwarming kreeg ze de eerste paddel te voelen. Mooi zoals ze er stond, met haar voorhoofd tegen de muur en haar lelijke onderbroek een beetje naar achteren. Iedere keer weer geeft dat zo een motivatie om de hardheid te laten zijn en de paddel te laten voelen. MisTique gaf aan dat de tepelklemmen erg zwaar voelden, en we willen het juist niet gelijk over een grens laten gaan, daarom ben ik blij dat ze zoiets eerlijk aan durft te geven. Nadat de tepelklemmen er af waren en ik haar borsten heerlijk in mijn handen had gevoeld pakte ik de volgende paddel, weer in dezelfde positie, staan met steun van de muur, haar handen er ook tegen aan.

De paddel raakte haar billen, nog steeds niet met de hardheid die we nu ook kennen, maar al wel genoeg om haar een beetje meer in een mooie beweging te zien, even mocht ze na een serie van tien slagen haar billen vast houden. In het begin wil ze dat nog wel doen, als we verder in spelen zijn is ze zo een trotse vrouw die het wil voelen voor haar dom, ze wil zo graag, zo mooi en zo veel geven. Om haar een beetje te verwarren pakte ik het leren handje en gebruikte dat als een volgende stap in het opwarmen. Genoeg kan ik er niet van krijgen, het zien, het merken hoe MisTique reageert en de flow waar het soms zo mooi in wegdrijven is, een bijzondere manier van samen delen. Even pakte ik haar in haar haar, keek in haar gezicht en met een mooie lach gaf ze aan dat mijnheer (het hardere deel van mij) nog wel een beetje meer naar de voorkant mocht komen, dat ze hem nog niet echt gezien en gevoeld had. De paddel met de meeste impact had ik nog niet gebruikt, dáár was het nu een mooi moment voor. Een stevige serie, harder en meer duidelijk. Hierna vroeg ik of ze even rust wilde, de laatste serie had haar zeker geraakt, want deze vraag was te moeilijk en ze kon er geen antwoord op geven. Ik bracht MisTique terug naar haar krukje, en liet haar zitten en gaf haar een beetje water te drinken. Ze was heel netjes met haar billen op het hout gaan zitten, maar had haar knieën gesloten. Mijn dwarsheid in duidelijk zijn glimlachte en duwde haar mooie benen uit elkaar, plagend maar ook heel duidelijk! Even mocht ze de rust van zitten ervaren.

“Op je knieën op de stoel.” Ik wilde haar niet de hele tijd laten staan, ze had al een zware dag achter de rug en ik vond haar dapper zoals ze zo vol verlangen ook wilde spelen. De paddels legde ik naast haar op het houten bankje, en vroeg of ze een getal wilde noemen. De dappere vrouw die wilde voelen, wilde zijn, noemde vijfentwintig! In een vrij willekeurige greep pakte ik een paddel en omdat ik weet dat die redelijk zwaar kan aankomen gaf ik MisTique in een rustig tempo het hele aantal slagen. Het prikkelde mij echt hevig! De volgende paddel, tien keer raakte deze fiks haar billen en toen besloot ik dat die lelijke onderbroek lang genoeg mijn ogen getergd had en trok ik deze naar haar knieën, ondanks mijn afkeer er van besloot ik hem heel te laten, misschien kom ik hem nog wel een keer tegen! Na de tien waren er nog vijftien te goed, en steeds meer in contact met mijn hardere kant heeft ze die ook in één serie gehad. De buiging in haar lichaam sprak soms boekdelen, en haar wegdraaien liet ook zien dat het heviger aan het worden was. Weer het handje, nu op haar blote billen, eerst vijfentwintig rechts, waarbij ik mijn hand onder haar buik hield zodat ze niet zo makkelijk weg kon draaien. Uiteraard kreeg ook haar linkerhelft een zelfde portie te verduren en de eerste heerlijke druppels van haar vocht kwamen spontaan naar buiten. Toen ik besloot met een smalle paddel nog een keer vijfentwintig keer op haar vrouwelijkheid te slaan wist ze dat mijn duidelijkheid ook hardheid meegenomen had. Om MisTique te laten weten dat ik vijfentwintig wel een mooi getal vond heb ik die nog een keer met de hardhouten paddel gegeven, haar lichaam toonde haar gevoel en voor het eerst zag ik het bratten niet meer, maar was ze bezig om op te vangen in het verlangen naar meer. In het ervaren van het gevoel.

Ik liet haar toen ze van de stoel af kwam haar broek verder uit doen, met een vragende blik vroeg ze waar ze deze neer moest leggen, ik pakte hem aan en stopte hem bij haar borsten in de kanten top. Weer even rust, even zitten op het houten bankje en nu wel met haar benen mooi gespreid, als vanzelf deed MisTique het. In het stuk waar we nu zijn geldt duidelijkheid en ook meer de symboliek van de houding die we als een nieuw stuk samen aanvoelen. Na het moment rust liet ik haar gebogen over het bed staan, Indachtig haar “vijfentwintig” kreeg ze alle drie de paddels dan ook vijfentwintig keer op haar billen, voor mij mooi om te zien dat, ondanks de zware dag, de pijn niet alleen als pijn binnen kwam, maar er ook een reageren in haar lichaam was waarbij de pijn omgezet werd in een bijzonder genieten. Was het zwaar? Ik weet zeker van wel! Nadat ze alle paddels weer gevoeld had, zette ik haar op een andere plaats tegen de muur, waarvandaan ik haar mooi kon zien. “Meisje, als ik je nu daar laat staan ga je nadenken of je genoeg hebt gehad of niet. Als je dat voor jezelf duidelijk hebt kom je naar mij toe lopen en vertel je mij wat je beslissing is. Heb je dat begrepen meisje?” Het meisje in MisTique gaf aan dat ze het begreep. Haar beslissing viel al snel, en ze liep naar mij toe. “Mijnheer, wilt u mij nog meer geven.” Ik knikte en liet haar weten dat als ze weer zo naar mij toe kwam ze meer met gespreide benen moest gaan staan, enkel de woorden waren genoeg en ze opende haar dijen naar een lichte spreidstand.

Weer nam ik haar mee naar het bed, weer moet ze over het bed buigen en stond ze er in haar kanten top, haar billen naar achteren in afwachting van de pijn. Al naar een paar slagen boog ze haar lichaam weg, ontliep de hevigheid en zei: “Au.” “Als je steeds au gaat zeggen word ik er niet vriendelijker van, de volgende keer dat je weer begint krijg jij je onderbroek in je mond.” Ik geef het eerlijk toe, ze heeft er zo manhaftig tegen gevochten, maar vlak voor het einde van de tweede vijfentwintig zei ze weer heel gemeend: “Au!” Zonder plichtplegingen haalde ik haar onderbroek uit haar top en stopte die in haar mond. Gelijk daarna, zonder haar extra rust te geven kreeg ze de rest van de tikken met de paddel. Voor ik de laatste paddel oppakte vertelde ik haar dat als deze serie over zou zijn ze terug moest lopen naar de plaats waar ik haar net naar toe gebracht had, en weer was het dan haar keuze of ze verder wilde en kon, of dat het genoeg zou zijn. Hevig, fel en gedreven sloeg ik letterlijk toe, ik genoot ervan en genoot er nog meer van om ook haar de diepte in te zien gaan. Haar beleven in haar eigen stuk. “Het is voorbij, laat je onderbroek maar los en loop naar je plaats en ga nadenken of je nog verder wilt.” Zelf liep ik terug naar mijn stoel, keek hoe ze bij de muur ging staan met haar voorhoofd er tegen aan en haar handen boven haar hoofd. De kleur van haar billen was heviger geworden in deze serie. Ik geef toe dat het mij veel deed.

Het meisje draaide zich om, liep een beetje timide naar mij toe, ze ging met haar benen mooi open voor mij staan. Ik weet dat het niet zo makkelijk is om om meer te vragen. “Mijnheer, ik wil graag nog meer van u krijgen.” Op mijn vraag of het goed voor haar voelde knikte ze, overtuigend maar op een manier ook een beetje verstild.

Een nieuwe gang naar het bed. Uit zichzelf ging ze er verder vanaf staan, haar lichaam meer gebogen en haar mooie achterwerk verder uitgestoken. Omdat ik vond dat het hevig genoeg was liet ik de onderbroek uit haar mond. Drie keer vijfentwintig is vijfenzeventig, het is een hele serie die ze op haar billen kreeg, soms snel en iets zachter, dan weer harder maar in een langzamer ritme. Meer dan eens zag ik een orgasme door haar gaan, juist in de momenten dat ik duidelijk en hard was. Natuurlijk gaat er dan ook zo veel door mij heen, maar ik wilde dat het een moment voor haar zou zijn. Heel langzaam kwamen we bij het einde, het was te zien dat het staan ook zwaarder voor haar werd, en ik besloot dat als ze verder wilde dat ik haar daarna over het bankje heen zou laten knielen zodat er meer steun voor haar lichaam zou zijn. De laatste drie slagen nog, een diepe zucht en ze mocht weer naar haar plek om na te denken. Ik genoot in mijn stoel van het kijken naar haar.

“Mijnheer, ik ben verward.” Was het eerste wat ze vanuit haar denkpositie tegen mij zei. Ik vroeg wat haar op dit moment verwarde, en ze gaf aan dat ze niet wist wat ze moest doen als ze niet verder wilde. Ik legde haar uit dat ze dan op dezelfde manier naar mij toe moest komen en dat ze dan mocht zeggen dat ze niet verder wilde. Ik zag haar lichaam daarna meer tot rust komen. De lange weg naar mij terug lopend zag ik hoe zwaar ze het vond. “Mijnheer, ik denk dat ik niet meer verder wil.” Vragend keek ik haar aan: “Ben je trots op jezelf?” “Nee mijnheer, helemaal niet! Ik wilde zo graag verder maar ik ben zo moe.” Vol trots heb ik naar haar gekeken, en vertelde haar meer dan eens hoe trots ik op haar was dat ze zo goed naar zichzelf geluisterd had.”

“Wil je even bij mij op schoot om bij te komen?” “Ja, heel erg graag.” was haar antwoord en ik opende mijn armen zodat ze er in kon kruipen. In dat moment begon ze te snikken. Ik voelde het verdriet dat ze zelf zo graag verder had gewild. Het gevoel van tekort schieten terwijl ze dat geen moment had gedaan en ik juist zo trots op haar was, zo waardeerde dat ze haar grens voelde, haar lichaam wat te moe was. “Mijnheer, wilt u mij naar bed brengen?” Vanuit de positie met het mooie meisje op mijn schoot stond ik op en tilde haar in bed. Lang lag ze nog met haar hoofd op mijn borst en mocht ik haar vasthouden en vooral laten weten dat ik zo trots op haar was.

Zo trots!