Mevrouw ten Cate

Ze zag haar collega’s door de gang lopen en ving flarden op van hun gesprek. De grootste van de twee bleef geamuseerd in de deur opening staan om te luisteren naar de kleine blondine, iets aan de glimlach van de grotere brunette boeide haar op een bijna angstig prikkelende manier. Ze kon niet goed grip krijgen op dit gevoel, en terwijl ze probeerde iets te verstaan uit het gesprek deed ze net of ze druk bezig was met opruimen van de boeken in de immens grote kast in de hal.

Waarom iemand ooit besloten had dat zo’n grote kast met zoveel boeken, die volgens haar zelden gelezen werden, nodig was dat was haar een raadsel. Misschien een vreemd gevoel van humor van iemand bedacht ze, want wanneer je bezig was met opruimen, schoonmaken en sorteren van de boeken voelde je je klein en nietig in de nabijheid van deze kast. Zou dat de opzet geweest zijn soms, vroeg ze zich af, maar met welk doel dan was de vraag die haar vervolgens bezig hield.
Terwijl ze zo in gedachten verzonken was drongen woorden uit het gesprek van haar nieuwe collega’s, voor wie zij eigenlijk de nieuweling was die overal buiten gehouden werd, bij haar binnen. Woorden als ‘deze is klaar’ , ‘cane’ en ‘ zware sessie’. Ze had geen idee waar het over ging en nieuwsgierig als ze was besloot ze om iets te verzinnen dat ze kon doen wat haar dichterbij het gesprek zou brengen. Net toen ze iets bedacht had en de hal door liep richting de open deur, waar beide vrouwen nog steeds in druk gesprek waren, hoorde ze een stem achter zich.

‘Miranda, kan ik jou zo even spreken?’, ze draaide zich om en keek in het vriendelijke gezicht van Mevrouw ten Cate.
‘Natuurlijk Mevrouw, nu direct?’ vroeg ze, ‘Nee meisje, maak eerst je klus hier maar af en kom daarna naar mijn kamer.’
Zonder verder nog iets te zeggen draaide Mevrouw ten Cate zich om en liep met sierlijke tred weg.
Terwijl Miranda zich omdraaide en weer bezig hield met sorteren van de boeken op de middelste plank vroeg ze zich af waarom de laatste zin van Mevrouw ten Cate haar zo’n warm gevoel gaf. Kwam dat nu echt door dat ene woordje, ‘meisje’? Hoe vreemd, ze was per slot van rekening een volwassen vrouw.

Ze keek opzij in de richting van de open deur waar zojuist nog haar collega’s in gesprek waren geweest, de deur was gesloten en de hal was leeg. Een bijna onweerstaanbare nieuwsgierigheid leidde haar af, zou ze richting de deur lopen en dan misschien horen wat zich daarachter afspeelde?
Opnieuw keek ze omhoog naar de grote kast, deze klus kon ze onmogelijk in korte tijd goed afwerken. Resoluut ruimde ze haar schoonmaak spullen op, keek nog eens om naar de gesloten deur, keerde deze toen de rug toe en bewoog zich richting de kamer van Mevrouw ten Cate.

In het aangrenzende kamertje werd ze aangekeken door de nors uitziende, jonge secretaresse.
Of ze een afspraak had, wilde deze weten, waarbij ze de overbodige opmerking had gemaakt dat Mevrouw ten Cate geen tijd had voor onaangekondigde bezoeken van het personeel. Alsof zij zelf geen personeel was, dacht Miranda grimmig terwijl ze op vriendelijke toon meldde dat ze door Mevrouw werd verwacht.
Met een ongeduldig en licht geïrriteerd gebaar gaf de secretaresse aan dat in dat geval ze door kon lopen, Miranda stond voor de deur en twijfelde of ze moest kloppen. Was dat gebruikelijk wanneer je bij je baas voor een gesloten deur stond, vroeg ze zich vertwijfeld af terwijl ze zich verwonderde over dingen waar ze in deze baan over twijfelde en in andere banen nooit ook maar een seconde over nagedacht had. Zonder kloppen, met bonzende keel, stapte ze naar binnen. Zag ze nu even een verbaasde blik in de ogen van Mevrouw ten Cate of vergiste ze zich?
Met vriendelijke glimlach gebaarde Mevrouw ten Cate naar de luxe stoelen die in een zonnige hoek van de kamer stonden opgesteld.’ Ga zitten Miranda, wil je iets drinken, thee misschien?’
Miranda knikte terwijl ze zich in de zachte kussens van de stoel installeerde. Ze keek toe hoe Mevrouw ten Cate thee in de kleine kopjes schonk, ze kreeg een kopje aangereikt en voelde zich licht ongemakkelijk in de stilte die volgde.

‘ Mooie zonnige kamer heeft u’ , sprak ze in een poging de stilte te doorbreken. Zonder hierop in te gaan begon Mevrouw ten Cate te praten, ze wilde weten of ze haar draai hier op de werkvloer een beetje kon vinden, en of ze al kennis gemaakt had met collega’s die bij aanvang van haar dienstverband nog afwezig waren geweest in verband met een te volgen cursus.

Miranda had kort iets verteld over hoe dit werk haar tot nu toe beviel en was geëindigd met de opmerking dat zij nog geen kennis had kunnen maken met haar collega’s maar deze graag wilde leren kennen. Er was een nieuwe stilte gevallen en het leek of Mevrouw ten Cate zicht naar de juiste woorden om haar iets uit te leggen. ‘
Er is iets over deze instelling dat niet verteld is tijdens jouw aanstelling maar dat denk ik toch wel goed is voor jou om te weten.’ begon Mevrouw ten Cate en zij vervolgde ‘ We zijn er trots op dat we de belangen van een aantal wel gestelden mogen behartigen, zij financieren deze instelling en maken dus ook jouw baan mogelijk. Het karakter van deze instelling is dermate gevoelig dat deze niet benoemd wordt in onze brochure, althans niet in onze algemene brochures. Het is ons toevertrouwd om ,meestal jonge meisjes en vrouwen, te begeleiden in de groei tot evenwichtig persoon.
‘ Als een soort coaching?’ vroeg Miranda. ‘Ik vind het niet prettig wanneer je me ongevraagd onderbreekt.’ was de reactie van Mevrouw ten Cate, ‘Ik begrijp dat dit vagen bij je oproept, laat me eerst uitpraten, daarna is er ruimte voor jou om vragen te stellen en wordt je contract aangepast.’

Bij deze laatste woorden keek Miranda haar verbaasd aan, ze had geen idee waarom haar dienstverband aangepast zou moeten worden. Ze was aangenomen met een contract voor onbepaalde tijd in een vaste functie en er was niet gesproken over doorgroei naar eventueel andere functies. Ze onderdrukte de neiging om direct hiernaar te vragen, er was iets geweest in de manier waarop Mevrouw ten Cate aangegeven had niet onderbroken te willen worden wat haar er nu van weerhield direct haar verwondering te delen.

‘Dit instituut biedt een specifiek veilige omgeving waarin gedrag en misdragingen dermate gestimuleerd, en gecorrigeerd, kunnen worden zodat er een optimaal resultaat geboekt kan worden. De vrouwen die hun opleiding bij ons instituut met goed gevolg weten af te sluiten zijn verzekerd van een bijzondere toekomst. Ze krijgen posities aangeboden in de hoogste kringen, sommigen van hen kiezen ervoor de hier opgedane ervaringen volledig te wijten aan huwelijk of gezinsleven, en een enkele keer ontvangen we hier getrouwde vrouwen op verzoek van hun partner. Ook zij mogen vertrouwen op onze discrete werkwijze.
Het is belangrijk dat jij je realiseert dat als werkneemster bij dit instituut ook jij een wezenlijke bijdrage levert aan de geborgen omgeving die wij hier trachten te bieden. Het is van uitermate belang dat je discreet bent en niets van wat je hier meemaakt deelt met de buitenwereld.
Jammer genoeg is er in onze huidige maatschappij weinig begrip voor een werkwijze zoals wij die hanteren en we kunnen het ons niet permitteren dat er inmenging van buitenaf plaatsvindt. Daarom zal jou gevraagd worden een geheimhouding verklaring te tekenen, deze zul je in bijzin van een advocaat ondertekenen en je zult geïnformeerd worden over de gevolgen van het niet naleven van dit geheimhoudingscontract.
Ook zal jouw dienstverband worden aangepast, de verdere details daarover krijg je later te horen. Je hoeft nu ook nog niet akkoord te gaan, er zal later nog een keuze moment volgen waarbij jou de mogelijkheid wordt geboden om, met ontslagvergoeding, op te stappen mocht jij je niet in onze werkwijze en doelstellingen kunnen vinden.’
‘Zo dat was een heel verhaal’, eindigde Mevrouw ten Cate, ‘nog thee?’

Een tijdlang keek ze Mevrouw ten Cate aan zonder iets te zeggen, de informatie die ze zojuist gehoord had mengde zich met het beeld van de gesloten deur in de hal en de woorden die ze had opgevangen. Er ontstond een beeld dat ze te bizar voor woorden vond. Eerst thee, dacht ze en keek naar het lege kopje dat Mevrouw ten Cate nog steeds vast hield wachtend op een antwoord.
‘Graag.’ antwoordde Miranda en dankbaar om deze onderbreking keek ze toe hoe de thee werd ingeschonken. Het duizelde haar, welke vragen moest zo dadelijk stellen, en wat als ze zichzelf nu voor schut zette met de vragen die ze had.

Mevrouw ten Cate leunde zichtbaar ontspannen in de stoel, vergiste ze zich nu of bespeurde ze een geamuseerd trekje op haar gezicht.
Opnieuw viel er een ongemakkelijke stilte, deze echter was vele malen ongemakkelijker dan de stiltes die hiervoor waren gevallen. Werd er nu van haar verwacht dat ze uit zichzelf zou beginnen met stellen van de vragen die ze had, waarom liet Mevrouw ten Cate haar nu zo hangen vroeg ze zich af.
In het licht van de informatie die ze zojuist had ontvangen over haar werk omgeving leek ze alles ineens anders te zien, ze vroeg zich af of zij zelf niet ook als nog op te leiden persoon werd beschouwd. Zou ze die vraag durven stellen vroeg ze zich af.

‘Ik heb wel vragen’, begin Miranda aarzelend.
‘Dat vind ik fijn meisje, voel je niet beschroomd, je mag vrijuit spreken en je vragen stellen.’
Lag er nu een andere intonatie in de stem van Mevrouw ten Cate of begon ze spoken te zien, ze haalde diep adem en gooide al haar vragen er ineens uit:
‘Ben ik zonder het te weten ook hier in opleiding?’
‘Wat wordt er bedoelt met corrigeren?’
‘Zijn jullie een sekte?’
‘Als ik nu op stap word ik dan ontvoerd en verdwijn ik omdat ik iets van jullie geheimzinnige werkwijze weet?’
‘Wat houdt die werkwijze nu precies in want daarover bleef u erg vaag?’
‘Is het wel legaal wat jullie doen?’

‘Rustig aan meisje, dat zijn veel vragen om zo even te beantwoorden.’ werd ze onderbroken, ‘Laat mij beginnen met je laatste vraag. Niets van wat wij hier doen is illegaal, iedereen stemt in met de werkwijze, ook de dames in opleiding. We zijn geen sekte maar je sommigen beschouwen ons wel als een soort subcultuur. Wanneer je nu opstapt dan zul je wat ons betreft een lang en gelukkig leven leiden, wij zullen je daarin niets in de weg leggen. ‘
Mevrouw ten Cate stond op en liep naar het raam, ‘ik ben dit uitzicht gaan waarderen, wat me wel eens heeft bevreemd omdat ik als jong meisje het uitzicht vanuit dit raam verafschuwde. En nu lijken die beelden als vervaagde contouren de tuin hun huidige mooie aanzicht te geven, voor mij althans.’
Miranda begreep totaal niet waar Mevrouw ten Cate op doelde maar besloot niets te zeggen.
‘Kom’, sprak Mevrouw ten Cate, ‘ we gaan een eindje wandelen, het is heerlijk weer om in de tuinen door te brengen.’

Verrast door het feit dat er vanuit een aangrenzende kamer een serre deur was die toegang gaf tot de tuin volgde Miranda haar. Een bleke zon liet de jonge bloemknoppen oplichten, in gedachten verzonken wandelde Mevrouw ten Cate de tuin in, nog steeds zonder haar aan te spreken. Miranda sprak evenmin en liep zwijgend naast haar, wachtend tot haar andere vragen beantwoord zouden worden.
‘Zie je die struik daar?’, ze volgde de slanke en lange vingers die richting een aantal struiken wees, ‘ooit moest ik mijn eigen birch samenstellen, wat een vreselijke opdracht was te weten dat ik met door mij zelf geknipte takken een afstraffing zou krijgen. In die tijd werd er weinig zorg en aandacht besteed aan hygiënisch, verantwoord en veilig disciplineren. Onder mijn deskundige leiding is er op dat vlak veel veranderd.’
Na een korte stilte vervolgde Mevrouw ten Cate, ‘We gaan naar binnen, dan zal ik daar jouw andere vragen beantwoorden.’ Zonder verder nog iets te zeggen draaide zij zich om en liep, met stevige tred, terug naar de serre deuren.

Miranda liep, met een hoofd vol gedachten en nog meer vragen, achter haar aan. Eenmaal binnen sloot Mevrouw ten Cate de serredeuren en nam plaats achter haar bureau. Er was iets in haar veranderd, ze straalde niet langer de gevoelige vrouw uit, en de dromerige kwetsbaarheid die in de tuin even zichtbaar was geweest was nu verdwenen. Het leek zelfs of er een bepaalde hardheid voor in de plaats gekomen was, en Miranda begreep niet waarom ze niet meer in de luxe stoelen waren gaan zitten maar Mevrouw ten Cate had plaatsgenomen achter haar bureau.
Met een ongemakkelijk gevoel nam Miranda plaats op de eenvoudig houten stoel die voor het bureau stond, met vertwijfelde blik keek ze Mevrouw ten Cate aan.

‘Welnu, een wezenlijk karakter van onze werkwijze ligt in het verantwoord disciplineren van onze studenten. Ben je vroeger ooit door je ouder gestraft?’
Miranda dacht terug aan haar jeugd, natuurlijk had ze als kind straf gekregen maar ze twijfelde of Mevrouw ten Cate daarop doelde, met lichte blos antwoordde ze: ‘Ik moest naar mijn kamer of kreeg huis arrest, en als ik iets heel ergs had gedaan dan moest ik een verplichte tijd klussen in huis doen. ‘
Met licht geamuseerde blik keek Mevrouw ten Cate haar aan, ‘ Dus je bent wel gewend aan het principe van straf als reactie op ongewenst gedrag, in dit instituut passen we dat ook toe. Alleen zijn onze maatregelen anders. Ben je nooit over de knie gelegd voor een goed pak voor je billen?’
Bij het horen van deze woorden kleurde Miranda tot achter haar oren, ze voelde een boosheid opkomen en antwoordde ‘Dat is toch mishandeling, mijn ouders zijn altijd goed voor me geweest.’
Met vurige blik keek ze Mevrouw ten Cate aan, terwijl ze een warm gevoel dat in haar buik was gaan groeien bij de woorden ‘pak voor je billen’ probeerde te negeren.
‘Ik begrijp dat je denkt dat dit mishandeling is, echter disciplineren en corrigeren door middel van lichamelijke en mentale straffen hoeft geen mishandeling te zijn mits goed uitgevoerd en met wederzijds goed vinden.
Al onze studenten, die wij hier overigens cliënten noemen, gaan op voorhand akkoord met deze vorm van disciplineren. Dat komt misschien heel vreemd op jou over, maar de dames hier weten welke toekomst hen wacht en zij weten dat het ondergaan van lichamelijke lichamelijke straf onderdeel is van hun opleiding hier.’
Mevrouw ten Cate gaf Miranda even tijd om deze woorden tot zich door te laten dringen voor zij verder ging, ‘heb je verder nog vragen?’

Miranda keek naar de tuin terwijl zij worstelde met een vraag die ze niet durfde te stellen, ze kneep haar vingers fijn terwijl ze zich weer tot Mevrouw ten Cate wendde, ‘Kan ik als werkneemster ook tot deze straffen gedwongen worden?’
Ineens was er weer de zachte en vriendelijke vrouw zichtbaar die haar geruststelde met de woorden dat niemand haar ergens toe zou dwingen, als zij gestraft werd dan was dat omdat ze daar zelf voor zou hebben gekozen. Dit laatste vond Miranda moeilijk om te plaatsen, ze zag niet in hoe iemand vrijwillig daarvoor kon kiezen, al werd het steeds moeilijker het warme gevoel in haar buik nog langer te negeren.
Deze leek haar iets te willen zeggen waar Miranda nu niet naar wilde luisteren.

‘Moet ik nu beslissen?’, vroeg Miranda, terwijl ze zich meer en meer bewust werd van onzichtbare donkere wolken die zich boven haar vormden en haar zowel angst aanjoegen als een onbekend maar toch ook prettig gevoel van opwinding gaven.
‘Vanzelfsprekend krijg je een aantal dagen bedenktijd Miranda, we willen dat niet alleen de meisjes en vrouwen die zich hier als cliënt aanmelden een wel overwogen keuze maken, we willen ook dat ons personeel bewust keuzes maakt. Anders zou onze formule ook niet werken. Heb je op dit moment nog meer vragen, of lijkt het je prettiger dat we morgen een nieuw gesprek inplannen zodat je de tijd krijgt dit gesprek te laten bezinken? Nee, je hoeft niet te antwoorden, ik denk dat dat de beste weg is.’ Bij die laatste woorden drukte Mevrouw ten Cate op het knopje van de intercom en instrueerde haar secretaresse om in haar planning van morgen ruimte vrij te maken. Vragend keek ze Miranda aan terwijl ze vroeg ‘Net na de lunch?’ met lichte twijfel knikte Miranda, ze had nog geen idee wat ze aan moest met het gesprek van morgen, laat staan met het veranderende beeld dat ze gekregen had over haar werkgever, en haar eigen functie.
‘Prima, morgenmiddag om 1 uur. Ik stel voor dat je de rest van de dag laat voor wat deze is, ik geef je een paar uren verlof. Ga lekker naar huis, laat dit gesprek bezinken en ik hoor morgen van je welke eventuele vragen je hebt.’

Zonder verder nog iets te zeggen, of haar aan te kijken, was Mevrouw ten Cate opgestaan en haar voorgegaan om de deur te openen. Miranda zat nog enigszins verdwaasd op haar stoel terwijl Mevrouw ten Cate haar vanaf de deuropening aankeek: ‘Kom meisje, genoeg voor één dag. Je mag naar huis, geniet ervan want ik ben niet altijd zo vrijgevig.’
Het was de vlam in haar binnenste die aangewakkerd werd door deze laatste woorden, of was het door een bepaalde intonatie die ze niet thuis kon brengen, in ieder geval zorgde deze ervoor dat ze razendsnel was opgestaan. Ze liep richting de deuropening, schoof langs Mevrouw ten Cate en wist al stamelend de woorden uit te brengen ‘Nou eh…dan zie ik u morgen.’
“Prima meisje, ik heb alle vertrouwen in je. Nu moet jij alleen nog zien te vertrouwen op wat je voelt, ik weet dat je het kunt.’ en met deze woorden sloot Mevrouw ten Cate de deur.
Miranda was te verbijsterd om zich te kunnen bewegen, pas na enige tijd drong tot haar door dat de secretaresse van Mevrouw ten Cate een aantal keer haar keel geschraapt had om zo haar aandacht te vangen. Met verdwaasde blik keek ze haar aan, totaal niet voorbereid op het venijn in de stem van de secretaresse terwijl deze zei: “Nou, waar wacht je nog op, je mag naar huis. Kennelijk ben je hard bezig één van Mevrouw’s lievelingetjes te worden, dan staat je nog wat te wachten bij de rest van het personeel, en niet te vergeten de cliënten.’
Met niet begrijpende blik keek Miranda haar aan, net toen ze wilde vragen wat ze bedoelde vloog de deur van Mevrouw ten Cate’s kantoor open en ving ze de blik op van een furieus ogende Mevrouw ten Cate, die haar woede vervolgens op haar secretaresse richtte en haar tot stilte maande.

Zonder iets te zeggen liep Miranda weg, ze zocht naar haar jas, vond de sleutels van haar fiets en reed naar huis. Uren later zat ze nog steeds op de bank voor zich uit te staren, ze had geen idee hoe ze thuisgekomen was. Ze kon zich niets meer herinneren van de weg naar huis, ze stond op en keek door het raam aan de voorzijde. Haar fiets stond op de plek waar ze deze altijd plaatste, ze liep naar de hal om te zien dat haar jas aan de kapstok hing. Ze had al haar gewone rituelen gevolgd maar kon zich er niets van herinneren. Miranda dacht terug aan het gesprek, er was één woord dat maar bleef malen in haar hoofd, het woord corrigeren. Ze opende haar laptop en voerde in de zoekmachine het woord corrigeren in, dit hielp haar niet verder. Naast een uitleg uit een woordenboek zag ze websites over de opvoeding van jonge honden, onderwijs en een pagina van de belastingdienst. Ook andere combinaties en woorden maakten haar niets wijzer, plotseling hoorde ze in gedachten de vraag van Mevrouw ten Cate of ze als kind gestraft was. Dit leverde heel andere resultaten op in de zoekmachine, met een harde klap sloeg Miranda haar laptop dicht.
Ze kon, nu ze alleen was, het warme gevoel in haar onderbuik niet negeren. Ze schonk zichzelf een glas wijn in en ijsbeerde een tijdje door de woonkamer. Ze twijfelde erover om haar beste vriendin te bellen maar wilde het risico niet lopen belachelijk te worden gemaakt, bovendien was haar vriendin ruimdenkend en vaak bezig met seks, de kans dat deze haar vragen zou stellen die ze niet wilde beantwoorden was misschien nog wel groter, en erger, dan belachelijk gemaakt te worden.
Uiteindelijk besloot Miranda in bad te gaan, de combinatie van het warme water en de wijn die zijn werk deed maakte dat ze zich ontspande. Ze voelde zich loom en werd zich meer en meer bewust van haar eigen lichaam. Als vanzelf gingen haar vingers naar haar favoriete plekje en terwijl ze zichzelf een orgasme bezorgde voelde ze zich geborgen door het warme water dat haar lichaam omsloot, terwijl in haar hoofd diverse vreemde, onbekende, en zelfs ietwat angst aanjagende scenario’s langskwamen. Na het bad was ze direct naar bed gegaan en na een erg onrustige nacht, met intense dromen waarin ze zichzelf in de hoek had zien staan als een klein ondeugend meisje dat daar voor straf moest staan, en ook waar ze zichzelf naakt door de tuinen van het instituut had zien lopen op zoek naar takken om een birch te maken, terwijl ze geen idee had wat dit was, was ze al vroeg wakker geworden.

Ze keek op haar telefoon, ze had nog ruim twee uur voor haar werkdag begon. Het liefst had ze zich omgedraaid om verder te dommelen maar de wetenschap van het gesprek dat vandaag gepland stond, en het gegeven dat ze een beslissing moest nemen over iets waar ze totaal geen zicht op had, hadden ervoor gezorgd dat ze klaarwakker was. Ze nam een douche, en onderdrukte de sterke behoefte om zichzelf, met de massage stralen van de douchekop, een nieuw orgasme te geven. Het irriteerde haar dat haar lichaam ineens zoveel grip op haar had, ze was toch een rationele vrouw, wat was er mis met haar om zo te reageren.
Plotseling was het haar allemaal helder, ze zou Mevrouw ten Cate laten weten dat ze blij was met haar huidige functie, en geen veranderingen wilde. Dan zouden ze haar wel met rust laten, terwijl ze tot die conclusie kwam zag ze in gedachten de hal voor zich met de grote kast, en de deuren waarachter dingen gebeurden die haar eerder niet opgevallen waren, en nu als een magische magneet haar naar zich toe leken te trekken.
In gedachten vermande ze zichzelf, niet aan denken, je hebt een besluit genomen.
Opgewekt met deze resolute houding fietste ze naar haar werk, ze wandelde naar binnen en bekeek de taken die voor vandaag voor haar op het rooster geplaatst waren. Terwijl haar collega’s met hun ochtendritueel, dat bestond uit koffie drinken en roddelen, bezig waren moest Miranda haar best doen haar schrik te verbergen toen ze zag dat het gesprek met Mevrouw ten Cate op het rooster was geplaatst. Ze keek schichtig om zich heen, half en half verwachtend dat iemand hier iets over zou zeggen, maar niemand besteedde aandacht aan het rooster. Ze waren veel te druk met hun eigen levens, alhoewel…verbeeldde ze het zich nou of zag ze dat er blikken van verstandhouding werden uitgewisseld. Plotseling stonden de twee dames, die ze gister in de hal had horen praten op, de kleine blondine maande haar grotere collega om op te schieten. ‘We hebben een druk schema, en het is volle maan. Je weet wat dat betekent.’ Ze had verwacht de ander met een soort preventieve vermoeidheid te zien opstaan en begreep totaal niet waarom deze actief was opgestaan en zei: “Onverwachte wendingen, die zijn het leukst. Ik ben gek op volle maan en wat die met de meisjes doet! Nee wacht, laat ik eerlijk zijn…op wat ik met hen mag doen.’ bij deze laatste woorden maakte ze een sierlijke zwaai beweging met haar rechter arm, bijna alsof ze iets door de lucht liet zwiepen, en zei ‘Dames, ik wens u een prettige werkdag toe, gedraag u.’

Miranda keek naar de andere collega’s, de reacties op deze uitspraak waren verschillend. Sommigen reageerden met een trotse, bijna uitdagende blik, en anderen leken zichzelf onzichtbaar te willen maken.
Er was een vreemde stilte ontstaan die de ruimte leek te vullen, één voor één hadden haar collega’s de ruimte verlaten. Omdat Miranda vandaag op geen enkele manier de aandacht op zichzelf wilde vestigen haastte ook zij zich om aan het werk te gaan. Haar eerste taak was verder gaan met de kast waar ze gister gestopt was, de deuren van de diverse ruimtes waren gesloten en het was stil in de hal. Miranda keek naar de kast, zonder trapje kon ze onmogelijk bij de bovenste planken komen, gister had de trap klaargestaan maar nu stond er niets. Ze liep naar de conciërge, één van de weinige mannen werkzaam in dit complex, ‘Goedemorgen Jan, ik heb een trapje nodig bij de grote kast in de hal, wil jij me die brengen?’
‘Natuurlijk Miranda, ik kom er zo aan. Verder nog iets? Oh voor ik het vergeet, succes met je gesprek vanmiddag. Deze kan van grote invloed op je loopbaan hier zijn, dat ben je je toch wel bewust of niet? Ik zou willen dat ik de kansen had die jullie hier geboden worden’, verzuchtte Jan terwijl hij wegliep.

Miranda liep terug naar de grote hal, het de grootste hal op de begane grond. Plotseling vroeg ze zich af wat er zich bevond op de andere verdiepingen, ze had de verklaring dat deze gesloten werden omdat ze niet gebruikt werden altijd een logische uitleg gevonden, vandaag echter had ze sterk haar twijfels hierover.
Opnieuw stond ze voor de grote kast, vanuit haar ooghoek zag ze een beweging, ze keek en ontdekte aan het eind van de hal een jonge vrouw die onrustig schuifelend bij de deur stond te wachten. Ze had nooit eerder een cliënt buiten de lokalen zien wachten, en net toen ze ernaartoe wilde lopen om de vrouw te vragen of ze soms iets nodig had was uit het niets Jan opgedoken. Met opgewekte stem deelde hij mede de trap te hebben gevonden en babbelde nog wat door, toen hij merkte dat ze niet reageerde volgde hij haar blik. ‘Ach, we hebben een overtreder, zal de volle man wel zijn.’ sprak hij waarop hij vervolgde ‘Kom, je hebt je trapje, je kunt weer aan het werk. Er is geen reden om je blind te staren op haar lot, dat is lang geleden al vastgelegd, bovendien heeft ze hier zelf voor gekozen, zelfs al straalt ze nu misschien uit dat ze slachtoffer is van de straf die haar boven het hoofd hangt.’
Met vragende blik keek Miranda hem aan, ‘Wat bedoel je? Ik begrijp je niet, wat heeft ze overtreden? Waarom krijgt ze straf? Wat voor straf?’
“Nee, nee’, sprak Jan met ferme stem, ‘Bewaar je vragen maar voor je gesprek met Mevrouw ten Cate vanmiddag, zij is bevoegd antwoorden te geven. Mij is een heel andere rol toebedeelt.’
En weg was hij weer. Wat was het toch met deze man vroeg ze zich af, dat hij zich zo onzichtbaar leek te kunnen bewegen en net zo snel voor je stond als dat hij weer verdwenen was.

Miranda probeerde zich te focussen op haar werk, ze plaatste de trap voor de kast en begon de bovenste planken schoon te maken. Onwillekeurig bleef haar blik richting de vrouw gaan, deze leek meer en meer onrustig te worden. De deur, waar ze naast stond, ging open. Een haar onbekende vrouw toonde in de deuropening, vanaf deze afstand was het onmogelijk het gesprek te volgen. Miranda probeerde wijs te worden uit de non verbale communicatie tussen de twee vrouwen, de gezaghebbende vrouw leek irritatie uit te stralen, de cliënte leek met verbale argumenten zichzelf te willen redden maar uiteindelijk werd de deur met ferme klap dicht gegooid en straalde de cliënte iets van wanhoop uit. Plotseling kwam uit één van de andere deuren de kleine blondine, deze wenkte en de cliënte leek een enorme moeite te hebben om zich haar kant op te bewegen. De blondine wees naar de open deur, er ging iets dreigends van de handbeweging uit. Miranda keek toe hoe eerst de cliënte en later haar blonde collega door de deur verdwenen. Met de woorden van Mevrouw ten Cate in haar achterhoofd was een heel ander beeld ontstaan, ze moest een sterke nieuwsgierigheid onderdrukken om niet haar oor te luisteren te leggen tegen de deur. Het risico echter om betrapt te worden en op die manier te moeten uitvinden wat zich achter die deur afspeelde was een richting die haar niet aansprak, en dus bedwong ze zichzelf.
Ze bekeek met aandacht de titels van de boeken in de kast terwijl ze probeerde te luisteren of ze haar onbekende geluiden kon waarnemen, maar er was niets dan stilte en het vage gezoem van de airco. Hoe lang het geduurd had wist ze niet, ze had een volledige plank schoongemaakt en boek voor boek weer teruggeplaatst nadat ze ook deze ontdaan had van stof, maar plotseling was de deur weer opengegaan. Ze keek toe hoe de jonge cliënte richting de deur waarbij ze eerst gestaan had liep, verbeeldde ze zich nu of wreef de vrouw over haar billen?

‘Miranda!’, geschrokken draaide ze zich richting de stem om vervolgens opgelucht te zijn bij het zien van Jan zijn bekende en vertrouwde gezicht. ‘Ja Jan?’ vroeg ze, terwijl ze voorzichtig tree voor tree de trap af klom.
“Ik wilde weten hoe lang je de trap nog nodig hebt, want deze is ergens anders nodig.’
‘Neem maar mee hoor, ik kan de rest wel zonder trap.’