Bij mij begint het met het erkennen dat ik er iets mee heb, dát was denk ik een lastige om toe te geven. Het lijkt zo weinig bij de rest van mij te passen, pas toen ik echt een tijd mijn BDSM gevoelens mocht beleven ontdekte ik dat er een stukje sadist in mij schuilt die er van kan genieten.
Spanking is voor mij een groot stuk emotie. Die emotie is er niet zomaar, die emotie komt uit de interactie met mijn lief. De sub roept in de dom een ander stukje op dan het meisje wat ook in haar zit. Het meisje roept een beetje een strenge meneer op, die moppert en al heel snel vindt dat er een spanking nodig is.
De spanking voor het meisje is dan ook gebaseerd op “straf.” Dit is op zich heel bijzonder omdat we eigenlijk verder heel weinig met straf op hebben in onze beleving. Voor de het geven van straf is er voor mij een andere mindset nodig dan voor het benaderen van de sub. Dan is er ook nog het stuk tussen de masochiste en de sadist in ons, daarin is een hardheid die weer heel anders is dan het beleven tussen de sub en de dom. Om het nog ingewikkelder te maken, in mijn beleving, ook van het spanken zit er een groot stuk sensualiteit en seksualiteit. Gewoon kort en duidelijk, het doen, het zien wat het met de ander doet, wind mij dusdanig op dat ook de seksualiteit hevig aangesproken wordt en dat ook echt om een invulling vraagt. De echte spanking komt bij ons het meest voor in het stuk tussen het meisje en de meneer.
Waarom en hoe? Als het meisje de hele dag loopt te “zeuren” is dat een moment dat ik vind dat er echt wel straf gegeven moet worden. In het uitdagen en op elkaar reageren zit al een opbouw naar het moment van spanken. Ergens in de avond mag ze zich gaan douchen en omkleden. Meestal weet ze mij te verrassen en moet ik even mijn best doen om de boze meneer te blijven die de straf moet gaan voltrekken. Er wordt dan een beetje met woorden geschermutseld, het meisje vindt meneren stom en saai en zonder gevoel voor humor, en de meneer vindt dat ze gewoon eens moet luisteren en niet altijd dwars liggen, en vindt daarin straf de meest logische optie.
Soms is er een in de hoek staan als de meneer zijn strafwerktuigen moet halen. Ook het in de hoek staan is voor mij een stukje van de straf. Meestal (als ik niet ongelooflijk uitgedaagd ben) begin ik met het opwarmen. Het eerste stukje van de straf is dan over haar kleren, terwijl ze niet al te ver gebogen hoeft te staan. (Als de houding meer gebogen is, gaat de huid strakker staan en is de impact veel heviger.) Omdat ik weet dat ik nogal harde en zware handen heb, die voor MisTique lichamelijk lastig op te vangen zijn, is het meestal een opwarmen met een pollepel of lichte cane. Juist in spanken werkt voor ons de wet van de grote getallen niet. Als ik vind dat ze “veel” straf verdient, krijgt ze die in verschillende series. Zelf vind ik, als het wat heviger en zwaarder is, een serie van twintig achter elkaar al redelijk veel.
Iets wat ik zeker ook heb moeten leren, en wat mij nog niet altijd even goed lukt, is het blijven communiceren, het laten weten dat ze ook in de straf gezien wordt, en het niet alleen maar een slaan van mijn kant is, maar dat er juist in dit stuk de connectie van het samen dit deel beleven heel belangrijk is.
Het opwarmen is denk ik zowel voor mijn lief als voor mij nodig. Dit geldt zowel voor het lichamelijke als het emotionele. Samen zet je de eerste stapjes de diepte van het moment in. Samen wil je daar naar toe. Langzaam veranderd de hardheid. Een hardere cane, een zwaardere pollepel of een serieuze plak. Zeker maakte ik in het begin vaak de fout door in een relatief hoog tempo te slaan. Pas later in de gesprekken werd het voor mij duidelijk dat juist het wachten op de volgende klap óók een belangrijk deel van de straf is.
Soms is er ergens tijdens de straf een moment dat MisTique terug moet de hoek in. Ik weet dat het mij daarin een stukje macht binnen de straf geeft. (Als echte plaatjesdenker, visueel ingestelde man is het natuurlijk ook een feest om van mijn afstand naar haar te kunnen kijken.) In zo een moment ga ik ook nog wel eens benadrukken dat ze niet zo maar straf krijgt, maar dat ze het er echt wel naar gemaakt heeft.
Als ze weer uit de hoek komt laat ik haar meestal een andere positie aannemen, iets waardoor haar billen meer gespannen worden, dan komt het heel erg anders, harder en zwaarder, binnen. (Hierbij weten we de beperking van haar lichaam, dus dat is ook zeker iets om rekening mee te houden, als we dat niet doen, dan kan een moment heel snel voorbij zijn omdat haar lichaam het niet houdt. Altijd mag ze aangeven dat een houding voor haar niet te doen is. Dit gaat in het diepe vertrouwen en de overtuiging dat ze er nooit misbruik van zal maken om de straf lichter te laten zijn of om deze te ontlopen.) Weer laat ik haar weten dat ze de straf gaat krijgen. Uiteraard vind ik het opwindend om op een bepaald moment haar rokje omhoog te doen, en het strafwerktuig op de blote huid van haar billen te laten komen, waarbij er een stuk opwinding voor mij is door te zien hoe de huid verkleurt van blank naar roze. Ook iedere keer is het een bijzonder gevoel om even mijn hand over haar billen te laten gaan, de warmte er van te voelen.
Ja, wat gebeurt er in zo een moment in en met je? Als de straf heviger wordt, er in een niet te hoog tempo op haar billen landen en ik de kreun hoor als ze haar best doet om de impact op te vangen. Hoe kan je nu omschrijven wat zo iets met je doet? Iedere keer geeft mij dat een bijzonder gevoel. Het zien van hoe de cane of wat dan ook haar billen raakt geeft dat zo een gevoel voor mij als spanker dat ik extra gemotiveerd wordt. Dan raak ik in een flow, dan komt iedere serie met een diepere motivatie. De kreun, de beweging in haar lichaam, dat zijn de dingen die voor mij dit stuk in BDSM beleven zo bijzonder maken. Ergens in zo een gedeelte doe ik haar string naar beneden om de naaktheid van haar billen te benadrukken.
Als het meisje en meneer bij elkaar zijn, is het altijd wel een vorm van straf, is er die behoefte en willen we dat uiten. Wat mij dan iedere keer ook weer verbaasd dat er een moment is waarop de straf ook echt als opwinding ervaren wordt, waarin ik kan zien dat haar lichaam ook in het sensuele reageert op alle sensitieve gevoelens die ze ervaart. Dát is ook iets waar ik natuurlijk heel erg van kan genieten, wat weer een ander gevoel van macht en straf door elkaar laat lopen. Ondertussen weet ik dat ik dat een beetje kan sturen door de manier van spanken, door de intensiteit van de spanking net iets anders te leggen.
In het begin kon ik niet anders door dan ook mijn seksualiteit er dan in te betrekken. Nu zijn er momenten waar ik dat niet meer hoef, maar gewoon kan genieten van het zien wat de straf oproept, hoe het meisje daarin een bijzondere reis maakt, een diepte aanraakt. Het heeft mij steeds meer laten zien dat er niets hoeft, er geen verwachtingen zijn maar het een volgen is van de flow die we elkaar aan geven.
Tussen straf en sensualiteit is er ook een stuk verschil in spanken, in de straf is het harder, afgemeten, en met duidelijk de wil dat ze het als straf moet ervaren. Soms is er al een paar keer het laten zwiepen van de cane of de plak, zodat ze weet dat ik bij haar ben, en bereid om zonder aarzelen de volgende klap uit te delen. Daar werkt het mooi om als ze met haar lichaam laat zien dat ze letterlijk het tempo kent, plots een ander tempo aan te nemen. Een langer wachten, het zien dat haar lichaam de impact verwacht, en dan als de spanningsboog afneemt de slag geven. In het opzoeken van de sensualiteit en seksualiteit is het tempo iets hoger, en de kracht minder. Daar is het dan een opzoeken van een tempo en kracht die past bij het instrument zodat ik de verandering in haar lichaam zie, de boog die spant en spant om los gelaten te mogen worden.
In nu weet ik dat ik vooral in het begin de neiging had om te veel en te snel te willen. Slag na slag, waardoor de impact alleen nog maar lichamelijk binnenkomt, en ook daarin geen tijd is om het echt te kunnen ervaren. Nu weet ik dat een langzaam tempo vaak meer binnenkomt, meer de straf die ik er in wil geven benadrukt. Nu is er daarin meer een genieten van de reis, waar ik de neiging had om zo snel mogelijk naar orgasmes te werken. Dat is voor mij nu in de straf minder een doel. Als het er is, is het er en is het goed, zonder als doel te fungeren maar is de reis het doel.
In het stuk waarin we ons Meisje en meneer voelen is een spanking anders dan als we in het stuk D/s zitten. Daar is het niet iets waar de sub heel erg naar uitkijkt, maar een spanking is daarin een stuk waarin ze haar onderdanigheid aan de dominant laat zien. Op zo een moment is het ook veel minder de erotische prikkeling die gezocht wordt, maar een manier waarin ze het draagt om te laten zien dat ze haar dom erkent en is het een heel ander deel van het geven en krijgen. In mijn ervaring is dat een spanking dan lang niet zo hard kan en mag zijn, op de één of andere manier komt het dan veel heviger en pijnlijker binnen.
Kortom, spanking is voor mij een heel divers iets, iets waarvan ik heel erg ben gaan genieten om het te doen, en het was ook een lange weg. In het begin van mijn relatie met MisTique durfde en kon ik absoluut niet hard zijn, en het idee om een cane te gebruiken op de billen van mijn lief, nee, dat was nog heel erg ver weg. Juist omdat ik de tijd heb gekregen om zonder een moeten voorbij mijn grens hierin te gaan is er langzaam de ruimte ontstaan en in die ontspanning ben ik mij veilig genoeg gaan voelen om te ervaren dat ik wel plezier kon hebben in het geven van een spanking. Nu ben ik genoeg in contact met de sadist in mij om te genieten van het geven van een spanking. Pas na jaren was er voor het eerst een moment dat ik niet meer sociaal wenselijk spankte, maar omdat ik het zelf wilde. Heel lang duurde het voor dat ik kon accepteren dat een grom van pijn of een hardgrondig “Auuu” geen stopwoorden zijn, maar een deel van het samen die bijzondere reis maken.
Waar ik aangaf in het begin zeker niet hard te kunnen zijn, heeft het mij heel erg geholpen dat we bij toeval toen we een keer echt de tijd en ruimte hadden in een klein Belgisch chalet dat we heel spontaan in een rollenspel kwamen, getriggerd door een schoolbord wat er stond. Uit en in dat rollenspel haalde ik een stuk vertrouwen dat het goed was om die pijn te doen. Toen we na een poos samenzijn even rust zochten met een glaasje wijn en cognac bij de open haard en we eerlijk naar elkaar konden kijken dat die hardheid ook en juist goed was. In dat praten zijn we denk ik het eerst bij Meisje en meneer gekomen. Nadat we de rust genomen hebben kwam er een stuk wat misschien nog wel als rollenspel ingezet is, maar waar we voor het eerst dat stuk van ons zijn toe konden staan om er écht te zijn.
Later hebben we vaker rollenspellen gedaan, en daarin groeide het durven, ontstond het vertrouwen dat de spanking een extra toevoeging kan hebben. In die momenten werd het steeds minder rollenspel omdat het zo paste dat de rol aannemen niet meer nodig werd. (Hoewel ik met een hele grote glimlach terug kan kijken naar sommige rollen die we gespeeld hebben en de ontstellend grote diepte die we daarin bereikt hebben.) In één van de lange momenten die we er echt voor hadden en waarin we dagenlang in onze wereld mochten vertoeven heb ik echt voor het eerst heel hevig, ongenadig en zonder mededogen echt straf gegeven, net zolang totdat ze aangaf niet meer aan te kunnen. Eén van de momenten die mij nog steeds als heel bijzonder voor mijn ogen staat, waarin de kwetsbaarheid zo mooi zichtbaar is.
Dat is voor mij wat spanking binnen onze BDSM beleving zó bijzonder maakt!
Liefs, Grey
BdsmMinnend 