Ik was in de greep van spanning, niet uit te leggen hoe heftig en intens deze waren, mijn lichaam en hoofd leken af en toe uit elkaar te klappen. Voor mij zijn dit soort spanningen niet het soort welke ik graag heb, ik wil er voor weglopen, te vaak in mijn leven mijzelf gedwongen om ‘ermee om te leren gaan’ had ik mijzelf de afgelopen jaren ruimte gegeven om niet meer met dit soort spanningen geconfronteerd te worden.
In zekere zin hield het me ook gevangen, maakte het me meer dan moeilijk om stappen te zetten die een deel van mij graag zetten wilde. Zoals een bdsm feest, gelijkgestemden ontmoeten, en er te spelen.Gevoelig voor ruimtes, voor de energie van mensen in het algemeen en meer in het bijzonder die van menselijke interacties. Een subkant in mij die daar nog gevoeliger voor lijkt te zijn.
Al deze wierpen drempels op, drempels die ik wel wilde nemen, in het verleden ook geprobeerd heb te nemen maar meestal met een niet positief gevoel erna. Lang geleden voelde ik me verloren in de wereld waar bdsm-ers elkaar ontmoeten, socialisen, spelen, kijken en gezien worden.
Er gebeurde iets waardoor ik compleet dichtsloeg en vast liep in mijzelf.
De conclusie was dat het niets voor mij was, ik liet het los, al vlamde het soms wel op. Wanneer ik hoorde en zag wat het vrienden bracht, te merken dat zowel bij mijn partner als mijzelf de behoefte groeide om onze eigen weg te gaan vinden. Vele tranen heb ik erom gelaten omdat ik mij er zo eenzaam in voelde, eenzaam met mijzelf, ik mij die vreemde eend in de bijt voelde, soms zelfs de lelijke zwaan omdat ik die connectie maar niet kon maken. Vreemd lijkt dat misschien voor iemand die al zo lang zich comfortabel voelt met bdsm en zo ongelooflijk discomfortabel bij de sociale interactie tussen bdsm-ers. Toch is dat wat de grootste drempel op wierp, die ik een aantal keren trachtte te overwinnen om met een verdrietig gevoel te constateren dat er niets veranderd was. Ik mij nog steeds zo verloren en eenzaam voelde, zelfs in een prima D’s met een liefhebbende partner.
Een D’s met een interactie die mij de kwetsbare zelf laat zijn die ik ben, wat ik vooral heb moeten leren was om mijzelf ruimte te geven kwetsbaar te mogen zijn. Wanneer ik een ander deel van mijzelf nodig heb om me te kunnen bewegen, soms letterlijk, dan doe ik mijzelf te kort.
Doodeng vond ik het, en toch had ik mijzelf voorgenomen…als ik de stap opnieuw zou zetten dan was het of vanuit die kwetsbare kant, of niet. Het is als volledig naakt ergens naar binnen gaan, zonder sociale maskers. Ik zou niet vluchten, niet in mijzelf, niet weg van mijzelf, niet verschuilend achter een stoere kant. Ik mocht zijn wie ik ook ben, en vooral mocht ik het spannend vinden, mocht ik het doodeng vinden. Ik had de veroordeling hierover richting mijzelf losgelaten.
Maakte dat het minder eng? Absoluut niet. Ik heb de hele dag door momenten gehad waarop ik het gevoel had dat de spanningen me teveel werden, balancerend op het randje van in huilen uit kunnen barsten puur door wat de spanning met me deed.
Gelukkig waren daar lieve vrienden en bijzondere mensen die mij door die moeilijkste momenten heen wisten te slepen, misschien zelfs zonder het zich bewust te zijn maar ik ben jullie daar allemaal dankbaar voor. Eerst het bezoekje aan de beurs, wat voor mij op zich geen al te grote drempel was maar juist vandaag wel. Want dit keer verschool ik mij niet achter mijn meer stoere kant, dit keer liet ik de andere kant in mijzelf toe. En die vond het wel spannend, die reageerde heftig op zoveel verschillende uitingen van de bdsm minnende gemeenschap. Een proces dat zich onzichtbaar voltrekt binnen in mij, wat maakt dat er momenten waren dat ik alleen maar kon denken…ik wil hier weg, ik wil hier uit. Weg van de spanning, want die verdween niet. Al was hij gelukkig op bepaalde momenten wel ver op de achtergrond.
Een etentje dat meer dan gezellig was, wat een bijzondere mensen, zo heerlijk en ontwapend zichzelf (zo voelde het voor mij althans). Het gaf mij de afleiding die ik nodig had, hielp me een beetje te ontspannen.
En dan het moment…we vertrekken richting het Fetish Café. Mijn vlucht respons wordt nog sterker terwijl tegelijkertijd mijn subkant zich eraan overgeeft. Probeert mee te bewegen met de flow. Ik reageer een deel op een automatische piloot en merk dat er iets is veranderd. Iets dat ik herken vanuit onze intense bdsm momenten, ik maak alles vanaf een afstand mee. Soms beweeg ik mij dichter naar de realiteit, dan weer trek ik me meer terug in mijn eigen bubbel. Ik heb dat nodig, en ik mag het van mijzelf.
Wanneer we eenmaal in het FC geïnstalleerd zijn, en ik heel lief een kruk ondergeschoven krijg waar ik dankbaar voor was omdat mijn lichaam al sputterde op alle fysieke belastingen van de dag, nemen de spanningen toe. Ik voel mij alsof ik elk moment in huilen kan uitbarsten terwijl om mij heen een opgewekte, en ook wel opgewonden, stemming heerst.
Grey stelt voor me de speelruimte te laten zien, iets dat het kantelpunt kan zijn en waar ik het liefst voor weg loop. Ik ga mee, het is een ongelooflijk mooie ruimte, zonder twijfel. Gelukkig is de ruimte bijna leeg, dat maakte de drempel ietsje minder hoog maar toch….Ik voel hoe ik mij verder terug trek in mijzelf, en dan ineens belanden we in onze eigen interactie. Een blik van Grey, mij neerzettend op de bank, mijn rug tegen de muur, één voor één brengt hij mijn handen naar de ringen boven mij en zegt me ze vast te houden. Ik focus me op hem en alles om mij heen lijkt te vervagen.
Ergens later, geen idee hoeveel later, komen er allerlei geluiden en sferen bij me binnen. Het is alsof in één klap alle anderen die de ruimte vullen bij me binnenkomen, ik neig overprikkeld te raken, een gevoel van paniek maakt zich meester van mij. Rustig ademhalen denk ik, en ik zak weer weg in mijn eigen bubbel. Een bubbel waarin alleen de connectie tussen Grey en mij bestaat, al het andere (sorry lieve vrienden) verdwijnt.
We beleven bdsm zoals ons eigen is, het is een bekend ademenen, een beweging waarin ik dans, vrij en zo ongelooflijk kwetsbaar tegelijkertijd. Heel soms dringt er een spoortje binnen van de wereld om mij heen, deze voelt als té (veel, heftig, intens, overweldigend) voor mij. Ik trek mij verder terug. Mijn lichaam reageert zoals ze altijd doet op jou, het ene overweldigende orgasme na het andere. Vaag ben ik mij er van bewust dat anderen dit kunnen zien, en dat besef wakkert een nog hevigere kwetsbaarheid aan. Ik begin te huilen terwijl mijn lichaam een ander gesprek met je voert, terwijl mijn sub-zijn je aanspoort me niet los te laten. Door mijn tranen heen denderen meerdere orgasmes, alsof er een verbinding is tussen mijn overgave, mijn kwetsbaarheid en mijn sensualiteit. Het is de diepste kern in mij. Ik geef, en ik geef, het ene orgasme na het andere, de ene huilbui na de andere. Ik drijf weg, diep in mij, en keer weer terug. Ik merk dat je me wil laten opstaan, eventjes is er paniek want na zo’n intens moment laat mijn lichaam me soms in de steek. Ver weg hoor ik je stem ‘rustig ademhalen, in jouw tempo overeind komen’.
Waar ik de kracht vandaan haal weet ik niet maar het lukt me, ik sta en zie dat die speelruimte die leeg was toen je me deze liet zien ineens vol spelende mensen is. Je loodst me tussen deze mensen door naar de bank, ik onderdruk een nieuwe huilbui, of ben ik aldoor aan het huilen? Op de bank wil ik maar één ding, ik wil me zo klein mogelijk maken en weg kruipen bij jou. De enige plek waar ik me echt veilig voel. Nog een aantal huilbuien en dan trekt de mist op, ik begin weer een klein beetje (heel klein beetje maar) connectie met de wereld om mij heen te krijgen en merk dat het me nog teveel is. Terug in mijn eigen bubbel maar weer, het mag van mijzelf, ik hoef mezelf niet grootser of sterker voor te doen dan ik mij voel.
Je neemt me mee uit de speelruimte, op de bank nestel ik mij wederom in mijn eigen bubbel. Ik ben me bewust van de mensen om mij heen maar blijf nog steeds in mijn bubbel en merk hoe gaandeweg rust me overmant. Waarna de bekende fysieke reactie volgt van het koud hebben, het rillen niet kunnen onderdrukken en alles ‘teveel’ te vinden. Een hele tijd blijf ik daar, op die bank. Af en toe hoor ik iemand over ‘een mooi spel’ maar ik heb totaal niet door dat dit over ons gaat. Het moment wanneer ik dat wel realiseer vlamt er een spoortje paniek op, was ik dat? Zag iedereen dat? Mijn bubbel red me, ik voel me weer wegdrijven en het is goed.
Na een tijdje komt de wereld weer bij me binnen, de vele lieve, en soms bezorgde, blikken om mij heen laten me beseffen hoe fijn het was deze stap vandaag te zetten, te midden van deze mensen.
Ergens later die avond stel ik zelf voor om te gaan kijken in de speelruimte, ik merk dat ik het niet echt trek om te socialisen, ik wil me in mijn eigen bubbel kunnen bewegen. We belanden in een nieuw intens moment, opnieuw de intense emoties, de heftige reacties van mijn lichaam, de huilbuien, de verbindingen in mij die zo sterk op jou reageren, mijn intense overgave waarin ik geef tot ik echt niet meer kan. Opnieuw bijkomen op de bank terwijl ik ervaar…het is goed, dit is mijn manier en ik kan me bewegen zoals past bij mij.
Na 22 jaar ervaring met bdsm was dit mijn eerste spelmoment ‘naar buiten’, een ongelooflijk intense ervaring, die helemaal past binnen de bijzondere dynamiek die ik onze D’s ervaar. Deze kennismaking met het FC zal mij voor altijd bijblijven, en nogmaals dank aan een aantal bijzondere vrienden voor het bieden van een veilige en prettige sfeer die mij over de drempel heeft geholpen. Maar vooral ..dankjewel lieve Grey dat je in staat bent mij te laten zijn wie ik ben, mij in mijn eigen tempo laat bewegen en me de veiligheid weet te bieden om te bewegen vanuit mijn meest kwetsbare kern.
BdsmMinnend 